این پوست اندازی یا مرگ اتنهای کار نیست..

زمین هر ساله پوست می اندازد. درختان و گل ها به هویت خویش بی توجه می شوند. وقتی هویت قدیمی می میرد، هویت جدیدی متولد می شود. بدن مرتب پوست می اندازد. بعضی این اتفاق ها نامریی هستند و آن قدر ذاتی و بی صدا رخ می دهند که متوجه آنها نمی شویم.

قلب و روح پوست می اندازند. آنها هیجانات و تجربیاتی را دور می ریزند که دیگر به درد نمی خورند. آنها چیزهایی را بیرون می اندازند که مانع رشد هستند و این کار را طی مراحل نامرئی انجام می دهند. اما با این وجود ما به دلیل انرژی موجود در هیجانات در اغلب موارد پوست اندازی هیجانی و معنوی خود را حس می کنیم. انگار که می میریم ، در واقع می میریم. ما در هویت قدیمی خویش می میریم. این پوست اندازی یا مرگ اتنهای کار نیست، بلکه شروعی دیگر است...

- اییانلا ونزنت | دیروز گریستم